Antonii Osuchowski doskonale zdawał sobie sprawę z ogromnego znaczenia odpowiednio wykształconych i uświadomionych narodowo nauczycieli. Miał nadzieję, ze będą oni służyć ku narodowemu uświadomieniu szerokich mas ludowych. Wiedział też, że dla przetrwania polskiego szkolnictwa, utworzenie seminarium jest sprawą pierwszorzędną. Stanowisko Osuchowskiego w tej sprawie wyrażają słowa: „Dla narodów pozbawionych samoistnego bytu politycznego, a zwłaszcza dla naszych kresów zachodnich, zagrożonych zalewem obcej narodowości i kultury, szkolnictwo ludowe nabiera poniekąd podwójnego znaczenia i doniosłości, raz jako najważniejszy czynnik oświaty ludu w ogóle, a o wtóre jako najskuteczniejszy i właściwie jedyny środek prowadzący do narodowego uświadomienia szerokich mas ludowych. jeżeli wszakże szkoła ludowa ma zadośćuczynić swemu tak niezmiernie doniosłemu zadaniu, to winna przede wszystkim oprócz wykładowego języka ojczystego posiadać odpowiednich nauczycieli, należycie wykształconych i narodowo zupełnie uświadomionych.”.
Skierował więc cały swój wysiłek w to przedsięwzięcie i zbierał środki na ten cel z niezwykłym zapałem. Łącznie zgromadził około 50 tysięcy koron na budowę seminarium nauczycielskiego.
Rząd austriacki próbował jednak udaremnić założenie seminarium poprzez otwarcie polskich paralelek – klas polskich przy seminarium niemieckim w Cieszynie. W zamian za otwarcie klas władze austriackie zażądały wpłacenia 10 tys. koron na pokrycie niedoborów budżetowych – połowę tej kwoty przekazał Macierzy Komitet Osuchowskiego.
Nie zrezygnował jednak z powołania polskiego seminarium, które ostatecznie zbudowano w Bobrku koło Cieszyna (dziś dzielnica Cieszyna) w latach 1907-1911. W wyniku jego utworzenia Polskie Gimnazjum Macierzy Szkolnej zostało zasilone znakomitymi pedagogami, wykładowcami i wychowawcami.
Polskie męskie seminarium nauczycielskie zostało założone przez Macierz Szkolną dla Księstwa Cieszyńskiego w 1904 roku.
